Escenas do Cambio: Fráxil: Handle with care

A fraxilidade do paseo, do que pasa, do que foxe, da conversación peregrina que nos leva, buscando algo, dun lugar a outro; aceptando o desarraigamento e asumindo o desexo de mostrar un saber torcido, iluminado oblicuamente.

Nesta forma de pensar coas tripas que nos caracteriza, recoñecemos o que non pode dicirse e só pode ser mostrado sen necesidade de preguntarnos se é verdadeiro ou se ocorreu realmente.

Quen falou da utopía da fuxida, sabe que non ten onde. Converteuse en global, xa non é privilexio exclusivo europeo, a historia non se escribe xa en Europa.

A casa Europa. Entón, a que casa se muda? Con que petos? Seguimos atrapados no tempo cronolóxico, o tempo da historia, proxectándonos continuamente cara a un futuro, pero cargando con todo o peso do noso pasado ?convertido en ruínas, pero moi ben conservado e arquivado?.

Ante a fraxilidade das ruínas, fantaseo cunha Europa lavada ou arrasada pola choiva, na que fose varrido o eurocentrismo. Unha Europa porosa, capaz de ser observada, construída, habitada desde outras perspectivas, tamén cos seus propios ollos, os nosos ollos.

Quizais a auga de choiva fáganos máis flexibles. Quizais nos permita recuperar a inxenuidade necesaria para poñer outro prato na mesa.